Anonymous

اي ياران، آخر آمديد!ولي افسوس!مي دانم كه به قصد ديدار من نمي آئيد. مي بينم كه نگران و مردد ايستاده ايد و به خود رنج بسيار مي دهيد تا خشمگين نشويد. آيا راستي، من ديگر همان كس كه بودم نيستم؟ديگر نشاني از آن چهره و رفتار پيشين ندارم؟ياران من، آيا به راستي آنچه كه هستم، غير از آن است كه به جستجويش آمده بوديد؟

آيا اكنون كس ديگري هستم؟آن كسم كه نسبت به خود بيگانه شده و از خويشتن گريخته است؟آيا آن كشتي گيرم كه همواره بايد خود را بر زمين زنم و با نيروي خويش به جنگ در آيم؟از پيروزي خودم رنج ببرم و بر جاي بايستم؟

آخر مگر نه من ديري سراغ آن سرزميني را گرفتم كه در آن نسيم تندتر از همه جا مي وزد؟در آن ديار آرام و بي حاصلي مسكن گزيدم كه هيچكس به سراغ آن نمي آيد؟آخر نه من مردمان جهان و خدا و كفر و ايمان را يكسره از ياد بردم تا شبحي سرگردان در كنار يخچال هاي كوهستان رفيع بيش نباشم؟

اي دوستان ديرين من!مي بينم كه هم اكنون لرزشي از مهر، رنگ از روي شما برده.نه!اينجا جاي شما نيست.بياييد بي كينه از هم جدا شويم، شما در اين سرزمين يخ ها و سنگ ها كه خاص شكارچيان و حيوانات وحشي كوهستان است ياراي درنگ نداريد

اينجا ديگر دوستان من نيستند.چه بگويم؟تنها اشباحي از دوستان منند كه گاه در دل شب با من برخورد مي كنند.لختي در من مي نگرند، سپس مي گويند:"با اين همه، اشتباهي نشده، ما خودمان بوديم!"چه سخناني!روزگاري شما بوي عطر گل داشتيد، اما حالا ديگر مثل گل هاي پژمرده بي روح شده ايد.

اي روياي جواني، هيچكس تو را تعبيري شايسته نكرد.آناني كه من در جستجويشان بودم، آنهايي كه گمان مي كردم چون در تغييرند تغيير شكل نمي دادند، فقط پير مي شدند. چگونه ايشان را نزديكان خويش بنامم؟خويشاوند من تنها آنكس است كه تغيير شكل مي دهد، ولي پير نمي شود.

از كتاب بهترين اشعار نيچه

posted by nahal  # 9:25:00 PM 1 Comments