Anonymous

دوسال قبل
بابا با تمسخر: " سی سال پیش حاج آقا خونه شو خرید هفده هزار تومن"
من با شگفتی: " هزار تا تک تومنی؟"

20 سال بعد
من با حسرت:" بیست و پنج سال پیش بابایی ماشین خرید هفده میلیون تومن"
بچه ام با تمسخر:" میلیون تا تک تومنی؟"

میگه:" تند و آهسته اش اهمیت نداره، می گذره، مثل زندگی. بود و نبودِ حالش مهم نیست، یه روز پا می شی و می بینی نیست، مثل خواب. تو یا من ِش فرق نداره، فردا می بینی بریده، مثل بندِ نافِ بچه. کم و زیادش توفیر نداره، یه وقتایی دلت غنج میره باهاش حرف بزنی، شادی کنی، برقصی، گریه کنی، بچرخی...، مثل چرخ و فلک."
میگم:" پس خفه شو و تا هستی و هست، تا وقتِ وقتِ انقطاع، با تیکه تیکه جونت، لذت ببر از گذشتنش خره."
میگه:" اگه رفت چی؟"
میگم:" خاک بر سرت کنن. اونوقت بشین زنجموره کن."

دل گیری. دل مُردگی. دل دلی...

یکی با سی و چهار سال سن، پرونده کارِ پردرآمدش بسته شده!!!و با انگیزه تمام می خواد بره دنبال یه کار جدید!...یکی با بیست و شش سال سن می شه شخصیت برتر جهان...یکی هم هست که یه عکس با شنل و کلاهِ منگوله دارِ آبی داره که جاش جلویِ آئینه است و با بیست و شش سال سن داره همه جارو دنبالِ کار و شخصیت و انگیزه زندگی اش می گرده...

یه زمانی نذر کرده بودم، شب عاشورا از اون کمربندا ببندم برم زیر چلچراغ با فانوسای روشن با پَر سبز بالاش. دسته ها پشت سر. تاسوعا عاشورا که می شه باید رفت سمت شرق و جنوب تهران. گلوبندک. همونطور که دهه فجر که می شه باید تلویزیون سراسری رو روشن کرد. انار دون کرده با گل پر و نمک. فالای عشقی حافظ. ازگیل. آجیل شب یلدا...هی عیسی، برو خدارو شکر کن یلدا داره میاد و پرونده ات باز می شه دوباره.

پی.اس: ترجیح می دم ایران باشم و برنامه ی فردوسی پورمحترم و قهوه تلخ مزخرف! رو ببینم و دعا کنم که تعداد برنامه ها و سرگرمی های شایسته ایران از تعداد انگشتای دست بیشتر بشه، تا ایران باشم و...!!!

پی.اس.دو: توی زندگی بعدیم حتمن یا جراح مغز می شم، یا روانشناس. 

یه جاهایی لازمه نخ نازکه یا کامواه رو پاره کرد. یه جاهایی باید که بُرید.