Anonymous

No time...No where...No ONE

Sunday, December 19, 2010

از اون دخترای حساسی بود که آدم موقع حرف زدن باهاش باید حواسش رو خوب جمع می کرد. آدم بدی نبود ولی زیاد ازش خوشم نمیومد. این بار اما فرق می کرد افتاده بودیم توی یه گروه و باید باهاش راه میومدم. یه بار تو ماشین از آینده و رویاهاش می گفت. گفت که روانشناسی دوست داره. گفت که مغز فلسفه رو نداره وگرنه فیلسوف می شد. و خندید. کم کم ازش خوشم اومد. دختر خوش خنده و خوش برخوردی بود. یه روز داشتیم کار می کردیم، یهو با گریه و حرفای غیر منطقی شروع کرد به فحش دادن به من. آدمای دیگه سعی می کردن آرومش کنن اما اون همه زورش رو می زد که حرفاش رو با لحن کوبنده ای بزنه تا بقیه منطقی بودن حرفش رو باور کنن ولی نه خودش باور داشت، نه نفس کشیدن مجال می داد. گونه هاش گل کرده بود. دیگه دلیل جدیدی نداشت. تا وقتی شالش رو انداخت و درو باز کرد و رفت فقط یه پاراگراف رو تکرار می کرد. شاید تا باورپذیرش کنه. نمی دونم چی شد. نمی دونم کی، کِی اشتباه کرد. من شاید چون خندیده بودم. اون شاید چون هنوز عاشق بود.

posted by nahal # 6:47:00 PM

Comments: Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Archives

July 2005 August 2005 September 2005 November 2005 December 2005 January 2006 February 2006 March 2006 April 2006 May 2006 June 2006 July 2006 August 2006 September 2006 October 2006 November 2006 December 2006 January 2007 February 2007 April 2007 May 2007 June 2007 July 2007 August 2007 September 2007 October 2007 November 2007 December 2007 January 2008 February 2008 March 2008 April 2008 May 2008 July 2008 August 2008 September 2008 October 2008 November 2008 December 2008 January 2009 February 2009 March 2009 April 2009 May 2009 June 2009 July 2009 August 2009 September 2009 October 2009 November 2009 March 2010 April 2010 May 2010 July 2010 September 2010 October 2010 November 2010 December 2010 January 2011 February 2011 March 2011 July 2011 November 2011

Subscribe to Posts [Atom]