Anonymous

No time...No where...No ONE

Tuesday, February 15, 2011

. آدمِ تنهایی که تنهاییشو با کریمخان و نشر ثالث و گویا دوست داره. تنها، عشقِ شبایِ برفیِ کارگره. تنها، از بودن با مردم لذت می بره. سوار تاکسی که می شه آدم بغلیشو بو می کنه. میدون شهرک که می رسه خودشو می رسونه به مرد گلفروش: آقا این نرگسا که دو تا شاخه است.چرا اینقدر گرون؟" دستش میره رز سفید برمیداره. هروقت به ونک می رسه پول نداره که بلوز یقه اسکی نارنجی رو بگیره. سرباز بغل دستیش می خنده. لبخندی که گرمش می کنه. لبخندی که امیدوارش می کنه به بیداری آدما. از پل سیدخندان که رد می شه چشم چشم می کنه پسر بچه موبور کاپشن آبی رو پیدا کنه و جوراب سفید بخره ازش- جاهای دیگه همه جور رنگی هست جز سفید-. اینجا کسی نیست اما تا وقتی لاله زار و نوفل لو شاتو و سعدی و فردوسی و انقلاب و چهارراه وآزادی و ولیعصر هست، هست. اینجا ترافیک هست،سردرگمی هست، آلودگی، اضطراب و تنش هست. اما بوی مردم هم هست. اینجا هنوز پیکان هست که سیستم گرمایش عجیب دارد. اینجا فحش هست. دعوا هست و بو و آدم هست. تنها، نبودنِ دیگران را دوست ندارد، اما نبودنِ خودش را توان ندارد. تنها، اینجاست و بودنش را دوست دارد.

posted by nahal # 8:29:00 PM

Comments: Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Archives

July 2005 August 2005 September 2005 November 2005 December 2005 January 2006 February 2006 March 2006 April 2006 May 2006 June 2006 July 2006 August 2006 September 2006 October 2006 November 2006 December 2006 January 2007 February 2007 April 2007 May 2007 June 2007 July 2007 August 2007 September 2007 October 2007 November 2007 December 2007 January 2008 February 2008 March 2008 April 2008 May 2008 July 2008 August 2008 September 2008 October 2008 November 2008 December 2008 January 2009 February 2009 March 2009 April 2009 May 2009 June 2009 July 2009 August 2009 September 2009 October 2009 November 2009 March 2010 April 2010 May 2010 July 2010 September 2010 October 2010 November 2010 December 2010 January 2011 February 2011 March 2011 July 2011 November 2011

Subscribe to Posts [Atom]